In het tweede deel van Kieślowski’s trilogie naar de symbolen van de Franse revolutie maken we kennis met Karol. Zijn Franse echtgenote Dominique (Julie Delpy) vraagt echtscheiding aan en zorgt dat hij van brandstichting beschuldigd wordt. Met lege handen blijft hij achter. Wanhopig vlucht hij in een kist terug naar Polen en daar gaat het hem voor de wind. Al snel wordt hij via slinkse wegen een rijk man. Tijd om wraak op Dominique te nemen en… haar terug te winnen. Middels een ingenieus plan weet hij Dominique naar Polen te lokken.
“Het hoofdmotief van Trois couleurs: blanc is, hoe verrassend, wit. Waar associeer ik deze kleur mee? Ik denk dan aan neutraal. Het is een harde, nietszeggende kleur. Het staat voor passiviteit. Het is de kleur van onschuld, er zit ook een lading onder. Al deze gevoelens passeren de revue in de opvolger van Trois couleurs: bleu. Ik verwachtte dat Julie Delpy op de voorgrond zou treden, het is haar tegenspeler Zbigniew Zamachowski die mag schitteren.”
In tegenstelling tot de andere twee delen is Blanc geen introspectieve dramafilm maar een zwarte komedie. Trois couleurs: Blanc heeft als thema gelijkheid, wat zich onder andere manifesteert in wraak.
Op 16 januari vertonen we de derde en laatste film Rouge ook in Beilen!
Frankrijk, Polen, Komedie, 1994, 81 minuten