Er is één schrijver die Het Logboek steevast uitnodigt als hij een nieuw boek heeft geschreven. En dat is Frank Westerman. Mocht u aanwezig geweest zijn bij een van Franks eerdere lezingen dan weet u waarom.
Als ooggetuige van de geschiedenis maakt Frank Westerman in Roemenië de val van de Ceausescu’s mee. Hij ziet het IJzeren Gordijn in een orgie van geweld neergaan. ‘De bom’ is niet gevallen, maar de naschokken van de Koude Oorlog doen zich tot op vandaag gevoelen.
In 30 filmische reportages neemt Westerman de lezer mee naar het CIA-graf van Che Guevara in Bolivia; hij ontbijt in Havana met een voortvluchtige RAF-terroriste en spreekt in Moskou de eerste ruimtewandelaar, kosmonaut Leonov. De ondergang van de kameraden wordt almaar sterker invoelbaar, net als de nieuwe gewelds- en haatuitbarstingen sinds de val van de Muur. Ressentiment is de rode draad; rancune uit verlies en vernedering.
DE WERELD VOLGENS DARP begint en eindigt dicht bij huis: in het Drentse gehucht Darp, waar Frank in 1981 en 1982 als scholier meeliep in de jaarlijkse vredesmars tegen de opslag van Amerikaanse kernkoppen in twee bunkers in het bos. Nu, als schrijver-chroniqueur, toont hij het wedervaren van Darp als een spiegel waarin behalve het einde, ook de ontluikende terugkeer van de Koude oorlog weerkaatst.
Özcan Akyol in ‘Onze man in Deventer’ op Radio1:
“Mag ik even als collega-schrijver zeggen: het is echt fantastisch, het is urgent, het is stilistisch van de bovenste plank, het is heel origineel, het is echt super.”
Beth Johnson, eigenaar boekhandel Van Rossum, Amsterdam:
‘De allerbeste non-fictieschrijver van Nederland’
Hebban:
‘Westerman toont zich een getalenteerd schrijver. Of hij nu een troep aasgieren beschrijft (‘Knik in de nek, veerloze, lubberende halzen.’) of een volle amateurvoetbalkantine in Darp, je ziet het meteen voor je. Hij voert je mee langs opstandelingen en oorlogssituaties in Latijns-Amerika, voormalig Joegoslavië, Moskou, Siberië en voormalige Sovjet-republieken. Hij begeeft zich in riskante en bijzondere situaties, waarbij hij af en toe een inkijkje geeft in zijn eigen gevoelens en afwegingen, maar de schijnwerper vooral gericht houdt op de menselijke kant van degenen die hij ontmoet. Door zijn grote achtergrondkennis weet hij regelmatig een stap achteruit te zetten om parallellen of tegenstellingen te benoemen.’